ადამიანები ხშირად ამბობენ, რომ ისინი მხოლოდ გაზაფხულზე იწყებენ ნამდვილ ცხოვრებას, მხოლოდ მზიან ამინდში არიან ბედნიერები. მაგრამ მე ვფიქრობ, რომ გაზაფხული ყოველთვის გულით უნდა ვატაროთ. უნდა გვჯეროდეს, როცა მოგვწყინდება ზამთრის ნაცრისფერი დღეები, აუცილებლად გამოიდარებს. იმედიანად უნდა ვიყოთ, უნდა გვახსოვდეს, რომ დარაბებს მიღმა ყოველთვის გაზაფხულია. მე მგონია, არ შეიძლება გაზაფხული, მხოლოდ მერცხლებმა მოიყვანონ. ადამიანებმა უნდა ვაჩუქოთ ერთმანეთს გაზაფხული. ალბათ ყველას გვყავს ისეთი ახლობელი,რომლის სტუმრობაც ჩვენს სახლში გაზაფხულის მოსვლას გავს. ამიტომ ყველამ ასეთი ადამიანის მსგავსად ჯიბით უნდა ვატაროთ გაზაფხული და სადაც მივალთ იქ მივიტანოთ სითბო და სიყვარული. ყველამ ჯიბით უნდა ვატაროთ იების კონა და გავაბედნიეროთ ერთმანეთი. არ არის ეს გადაჭარბებული რომანტიკა, ასე ხომ ძალიან კარგი იქნება. შეგხვდება ნაცნობი, ამოაძვრენ გულიდან ყვავილების ულამაზეს თაიგულს და გაახარებ გარშემო სხვებს. სწორედ ისე, როგორც ამას უფალი აკეთებს ყოველ წელს ჩვენთვის. ყოველ წელს ხომ გარშემო, ისე საოცრად მ

მაინც რა არის სილამაზე? ემორჩიელება თუ არა იგი დადგენილ სტანდარტებს და აქვს თუ არა მას განსაზღვრული ჩარჩოები? დამეთანხმებით ალბათ და გაიფიქრებთ, რომ სილამაზე ყველა ჩვენგანის მიერ სხვადასხვაგავარად აღიქმება. მართალია შეიძლება ვიღაცისთვის ერთი კონკრეტული პიროვნება არ იყოს ლამაზი, მაგრამ მეორე ადამიანისთვის იგივე პიროვნება ამქვეყნად ყველაზე ლამაზ არსებას წარმოადგენდეს. მოკლედ შევთანხმდეთ, სილამაზე ინდივიდუალურად აღქმადია ყველა ჩვენთაგანისთვის. მარადიული კითხვა, რომელიც ყველა ადამიანს გვაწუხებს, მათ შორის რათქმაუნდა ქართველებსაც: ვართ თუ არა ლამაზი ერი? ამ კითხვის დროს ჩვენი ბუნებრივი რეაქცია შემდეგია : ჩვენისთანა მშვენიერი განა არის სადმე ერი? ვიცი გამოჩნდებიან მოწინააღმდეგეები, რომლებიც იტყვიან, რომ ქართველები აღიარებენ, სხვა ეროვნებების სილამაზესაც. მაგალითად უკრაინელების, მაგრამ ისინი ხომ გადატყლარჭულ-გამოპრანწულ თხებს გვანან ქართველებთან შედარებით. რაა შეედრება ქართულ, ნამდვილ, ბუნებრივ სილამაზეს (რომელიც დიდი ხანია თვალშისაცემი აღარაა). მეორე კატეგორიის მოწინა

"თურმე ადამიანი თავის საუკეთესო მეგობარსაც არ უმხელს სულის ყველა საიდუმლოებას..რა გამოდის? ადამიანი სულით ობოლი ყოფილა , მისი სული საკუთარი ფიქრებით ყოფილა შემოღობილი.... თავის სულში არავინ ჩაგახედებს, თუნდაც მეგობარი იყოს შენი.. ამ ღობის იქით ყვავილი ყვავის თუ სარეველა ეს მხოლოდ მან იცის და არავის უმხელს,... ერთი სახით გვეჩვენება და მეორეთი ცხოვრობს.. "..