"ყველა ქალი მთელი ცხოვრება გმირს ეძებს მამაკაცში, რომელიც უყვარს და სიცოცხლის ბოლოს აღმოაჩენს ხოლმე, რომ თავად ყოფილა გმირი!"

მე ქრისტიანი ვარ და აი, ამას ვთხოვ შეგინდოს ცოდვები. როგორ შეგიძლია არ გწამდეს ის, ვინც შენთვის ჯვარს ეცვა?! შევნიშნე, რომ შენობით მელაპარაკებოდა, თავი მომაბეზრა. სიცხე სულ უფრო და უფრო მატულობდა. ყოველთვის, როცა ლაპარაკით თავს მაბეზრებენ და ძლივს ვუსმენ, ისეთი გამომეტყველება მაქვს, თითქოს კვერს ვუკრავ. ჩემდა გასაკვირად, გამომძიებელი ზეიმობდა: - ხომ გწამს, ხომ მიენდობი უფალს? - ამბობდა იგი. მე, რა თქმა უნდა, ისევ უარი ვუთხარი. გამომძიებელი სავარძელში ჩაეშვა. ძალიან დაღლილი სახე ჰქონდა. სიჩუმე ჩამოვარდა. საბეჭდი მანქანა, რომელიც ჩვენს დიალოგს განუწყვეტლივ მიჰყვებოდა, უკანასკნელ ფრაზებს იწერდა. ბოლოს, გამომძიებელმა ოდნავ ნაღვლიანად და ყურადღებით შემომხედა. წაიჩურჩულა: - არასოდეს მინახავს ისეთი გაქვავებული სული, როგორიც თქვენ გაქვთ. დამნაშავეთ, რომელთაც ჩემს ხელში გაუვლიათ, ყოველთვის უტირიათ ამ მწუხარე გამოსახულების წინაშე. მინდოდა მეთქვა, რომ სწორედაც შვრებოდნენ, რადგანაც ისისნ მართლა დამნაშავენი იყვნენ, მაგრამ გამახსენდა, რომ არც მე ვყოფილვარ უდანაშაულო.

აბა რა გითხრა მეგობარო, ეჰ ძველებურად ქუჩებში ახლა ვინღა ათევს ღამეს მთვარიანს?! ასე ნელ-ნელა გავეცალეთ საზიზღარ ბურანს და სული გვიდგას, სული გვიდგას რაც მთავარია. რაც მთავარია სამსახური, შვილები, ცოლი, სახლი და სახლის გარეთ თითქმის სხვაგან არსად ვართ. გადავეჩვიეთ ღამ-ღამობით ხიდისქვეშ წოლას და რახანია არ გვივლია გაუპარსავად. ამდენი საქმე დაგვიგროვდა. დაქცეულ ფანჯრებს ყოველი ზამთრის დასაწყისში ვამრთელებთ, ვგოზავთ. ამ უხარისხო ცელოფნებზე რომ დავიხარჯეთ გამოგვეცვალა დარაბები და თავის დროზე ამოგველაგმა ღრიჭოები ჩვენს ბუნაგებში, სადაც დრო და დრო გავარღვევდით გარდმოსულ ბურანს და ამ კედლებში, საშაიროდ თუ სანუგეშოდ, ჩვენც, სხვების მსგავსად გვეღრიალა „ის მაინც ბრუნავს“ მაგრამ წითელი ჰაერისგან დაორთქლილ კლაპანს, ბოჭავდა მძიმედ, სრუტეებში დახშული ღამე და როცა მოვრჩით გიჟებივით თევზების ყლაპვას, მლაშე ნაპირზე ამორიყეს ტალღებმა გვამი. და ასე ვცხოვრობთ, უხმაუროდ და უნიათოდ, არავინ ათევს აივნებზე ღამეს მთვარიანს. ვეწევით, ვწვალობთ, ადრე ვწვებით, ვწერთ იშვიათად და სული გვიდგას,