ბორჯგიშ ბარჯგის, დაბლობებზე კოლხეთისა ნისლია. აკა ბორჯის ოხერისა, მთაში თოფებს ისვრიან. აღარც ქნარი სატრფიალო, აღარც ჩანგი აღარსად. მხოლოდ გაღმა, აფხაზეთში, ატირებულ აფხარცად, მესმის შენი მაჯისცემა, გულიანს და გურიანს. ოჯალეში წაიქცევა - გავიქცევი გურიას... სულიწმინდად გარდასულა, შეტოპა და გაცურა... მეც კოდორი გადმოვცურე, მეც ვიცხოვრე კაცურად. ია არა მოვწყვიტე და ცრემლი არა ვადინე. გულისყურით ვკითხულობდი შენსა კარაბადინებს. ვითარც ბარტყი გამოზრდილი, გყავდი ახლო ხელადა და წყაროსთან, ყოველ დილით, გაბზარული ხელადა მახსენებდა გულის სწორსა - მზეში გაშლილ ლელიანს, ვისი წყალიც მწყუროდა და ვეღარ დამილევია. ბორჯგიშ ბარჯგის, დაბლობებზე კოლხეთისა ნისლია. აკა ბორჯის ოხერისა, მთაში თოფებს ისვრიან. რად შემყურებ ირაოდან შაირო და აშარო?! აღარც მიწად ვიარო და აღარც ფრთები გავშალო?! აღარც იად გადავიქცე , აღარც წვიმად მოვიდე?! ვიდგე, ვითარც ობელისკი,დავბრძენდე და მოვრიგდე ?! ვიპოვნიდე საპოვნელას, წადილია ნეტარი, ვიპოვნიდე საპოვნელას - ვიპოვნიდე ნეტავი. ლაფშა ვეღარ მეწეოდეს, ქარებს

როგორ თუ არაფერი?! ზღვებს ხომ ვხნავდი, ქვიშას ხომ ვთესდი, წყალი ხომ ვნაყე. ხორბლის მარცვალი ამიზიდავს მთაზე, ახლა კი, ვზივარ აგერ და ქვას ცეცხლს ვუკიდებ: ალისასა - მალისასა, უხილავის მალვისა, - ჩემი გულის ცეცხლი ქვასა, დაყივლებას მამლისა. ზღვასაც ვხნავ და ქვიშას ვთესავ, ზენა ქარზე ცულსაც ვლესავ, გულო, შენ ვერ გაგიმკლავდი, გულო, ჩადექ საგულესა! იქით მდინარეს ხორგი მიაქვს დაბლა, სოფლისკენ, აქეთაც მგზავრი გამოჩნდება მთას მიმავალი, აღარც წყალს ვატან გულის ნადებს, აღარც კაცს ვუმხელ. ვზივარ ჩემთვის და ქვას ცეცხლს ვუკიდებ: ალისასა - მალისასა, ჩემი გულის ცეცხლი ქვასა...

"გამოუვალი მდგომარეობაა, როდესაც დგახარ საფლავთან და ხვდები რომ ეს სიზმარი არ არის, არც რამე უაზრო ხუმრობაა და ვერაფერს შეცვლი. ხვდები რომ არჩევანი ზევიდან იყო გაკეთებული და რომ მოგიწევს ცხოვრება ამ ადამიანის გარეშე.... აი ეს არის გამოუვალი მდგომარეობა და არა თქვენი: "სამსახური ვერ ვნახე", შეყვარებული დამშორდა, უფულოდ ვარ, რა ჩავიცვა და ა. შ. სანამ ცოცხალი ხარ მილიონი გამოსავალი და ვ ა რ ი ა ნ ტ ი გაქვს..."