იოსებ ნონეშვილი - არის ასეთი ქვეყანა/ ვაზის ძირში დარწეული აკვანი, სალამურის საამური კვნესა, გმირობის და უკვდავების ზღაპარი ხალხში თქმული რუსთაველის ლექსად. მამა-პაპის წმინდა სისხლით ნაბანი, მზის სხივებით ანთებული მარად, უფსკრულებში ჩანჩქერების ჩქაფანი, მთებზე თოვლი, ბულბულები - ბარად. ზოგან ირმების ჯოგია, ზოგან არწივნი ჰქრიან, არის ასეთი ქვეყანა, - მას საქართველო ჰქვია! თვალტანადი ქალ-ვაჟების ნათქვამი იავნანა, ურმული და რერო, სიცოცხლით და სიყვარულით გამთბარი ვენახები, ყანები და მდელო. თხილის ერთ გულს ცხრა ძმას ძმურად გაუყოფს, მას თავისთვის განა მეტი უნდა?.. სურს მოყვარეს გულის კარი გაუღოს, სახლის კარი ღია არის მუდამ. „ერი პურადი, გულადი“, სტუმარს ღვთის კაცად სთვლიან… არის ასეთი ქვეყანა, - მას საქართველო ჰქვია! ურმის ჭალებს შესეული ბავშვები, ივრის ჭალებს - კაკაბი და გნოლი… ჩვენს იმედად, მტერთა რისხვად ნაშენი ძველთაძველი თბილისი და გორი. დეკემბერში ვარდის გამოშუქება, ნოემბერში ნარინჯების ეშხი… წყალვარდნილებს ელსადგური უხდებათ და ქარხნების გუ

შეგიყვარდები, აბა რას იზამ, ფერად ოცნებებს ხომ არ გასწირავ. მოგეწონები, აბა რას იზამ, ეგოსიტი ხარ თავს არ გასწირავ. კიდეც მაკოცებ, ჩამეხუტები. ხანდახან ცოტას გამებუტები. პაემნის ადგილს შეარჩევ შენით, თავს მოიწონებ ქუჩაში ჩემით. ზაფხულს დამითმობ მთელი სამი თვით. გრძნობას გამიმხელ მხოლოდ სამ სიტყვით, მაგ სიამაყეს შეცვლი ცრემლებით, რომ დაიღლები მონატრებებით. მე დამეყრდნობი, აბა რას იზამ, ცხოვრებას მარტო ვეღარ გარისკავ. ჩემზე იფიქრებ, აბა რას იზამ, რას მოიფიქრებ უფრო აზრიანს. ძილის წინ ვიცი იფიქრებ ჩემზე, გამოიღვიძებ, კვლავ ისევ ჩემზე. მაეჭვიანებ, აბა რას იზამ, და მერე იცი, მე შენ რას გიზამ?! ისევ დავიწყებ, ისევ თავიდან, შეგიყვარდები, აბა რას იზამ.

წელიწადის ყველა დროს, დღე-ღამეში ყოველ წამს, რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს, ნუ მთხოვ ოღონდ კაცის კვლას. წელიწადის ყველა დროს, დღე-ღამეში ყოველ წამს, რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს, ნუ დამიშლი ოღონდ სმას. წელიწადის ყველა დროს, დღე-ღამეში ყოველ წამს, რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს, ოღონდ დარჩი კიდევ ხანს. წელიწადის ყველა დროს დღე-ღამეში ყოველ წამს რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს მერე რა, რომ კოცნი სხვას! წელიწადის ყველა დროს, დღე-ღამეში ყოველ წამს, რასაც არ მთხოვ, გეტყვი ხოს, რა მოხდა, რომ ეჭვი მჭამს! წელიწადის.. არც ერთ დროს.. დღე-ღამეში.. არც ერთ წამს.. არაფერზე მეტყვი ხოს.. შენი მაინც მუდამ მწამს!..